klemens

Białoruskie Kulturalno-Naukowe Centrum w Poznaniu, Biuro Posła do Europarlamentu Filipa Kaczmarka i Księgarnia Naukowa Kapitałka serdecznie zapraszają na dyskusję wokół książki  Artura Pałygi Kołchoz imienia Adama Mickiewicza, serii reportaży z Białorusi, opublikowanej przez wydawnictwo Buffi. Prezentację z udziałem autora i wydawcy, a także licznie zaproszonych gości, na co dzień zajmujących się tematyką białoruską, poprowadzą  prof.  Bogusław Bakuła z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a także student tegoż uniwersytetu, przewodniczący Białoruskiego Kulturalno-Naukowego Centrum w Poznaniu, Vital Voranau. W trakcie spotkania pokazane zostaną nagrania video z podróży odbytej przez autora po okolicach, o których mowa w książce. Wstęp wolny – zapraszamy serdecznie!

Miejsce:

ul. Mielżyńskiego 27/29

Sala Posiedzeń PTPN, 1 piętro

Czas:

20 stycznia, piątek

godz. 18.00

Jeśli ktoś chce sobie poczytać o bandziorach i o konsekwencji ich ofiary, która w końcu zwycięża, proszę bardzo

http://serwisy.gazeta.pl/df/1,34467,3112464.html

Chciałem pisać o pornografii w necie, jakby dalszy ciąg –ciała w sieci-. O jakimś wielkim bólu tego wszystkiego. O wykrzywionych twarzach. O całym tym oszustwie. O ludziach, którzy są w sieci, ale z tej drugiej strony, ci oglądani, coraz więcej oglądanych, którzy chcą być oglądani z różnych powodów, albo są do tego zmuszani, czasami przemocą. O zdjęciach dzieci, o filmach z dziećmi, których coraz więcej, coraz powszechniejsze, jakby każda informacja na ten temat, tylko zwiększała popularność... Temat wciąż i na nowo wypływa. Tekst w „Ozonie” – chyba pierwszy taki w popularnym tygodniku, od innej strony. Ale nie. Nie. Nie. Albo już nie mam takiego cugu do tego, jak wtedy, parę lat temu (to był pierwszy tekst w DF), albo akurat teraz nie. To jest tak tępe, tak brutalne jakieś, takie jakieś groźne i nie wiem, czy mnie nie przerasta, groźniejsze niż wszystkie „Rzeźniki”. Pierwszy raz chyba cofam się przed tematem w trakcie robienia, bo się boję. Dzisiaj mi ścierpła skóra ze strachu. I zbladłem. I jeden obraz, którego nie powinienem był widzieć, zostanie we mnie na zawsze. Wyczyściłem komputer, pousuwałem wszystko, każdy ślad. Poszedłem się przejść. Koniec tematu.

Zbliżałem sobie i zbliżałem. Chciałem zobaczyć, czyj dom wskazuje czerwona kropelka geostatu w Bielsku. Zastanawiałem się, czy zobaczę siebie samego, jak siedzę przed monitorem, z komputerem na kolanach :) Ale nie. Czerwona końcówka wskazuje budynek telekomunikacji w Bielsku. Po prostu.

Pewnie to kwestia niedługiego czasu. Lada dzień, lada miesiąc, może rok, dwa, trzy, każdy, kto zechce, każda firma, każdy właściciel strony, na którą zajrzałeś w przelocie, będzie mógł szybciutko zlokalizować cię przez satelitę i zobaczyć nie zdjęcie, jak teraz, ale obraz z kamery, zbliżenie, jeszcze większe zbliżenie, może uda się zajrzeć do okien albo poczekać, aż wyjdziesz do sklepu i wtedy strzelić sobie zdjęcie i zrobić tapetę. A przy okazji wrzucić do wyszukiwarki adres, który się pokaże i zobaczyć, kto jesteś, co komu wpisywałeś i jakie książki kupowałeś przez internet. A ponieważ na 80 procent prowadzisz gdzieś swojego bloga, przynajmniej jednego, dowiemy się także sporo o twoich upodobaniach, o tym, co robisz w życiu, jaki jesteś, co o sobie myślisz, a czego o sobie nie wiesz, co jest między wersami.

Nie trzeba będzie żadnych podstępów, podchodów, szpiegów i kartotek. Wystarczy numer twojego peceta, który odciśnie się, jak niezmazywalny ślad zastygnięty w betonie na każdej stronie w necie, którą przypadkiem odwiedzisz.

Boże, to takie realne.

„Res Publica” reaguje na wybory. Rozpoczyna ją blok wypowiedzi pod hasłem „scenariusze dla Polski”. O scenariuszach niewiele, więcej o rozczarowaniu wszystkich odpytywanych wynikiem. Przegłosowało nas radio Maryja, rolnicy i bezrobotni – narzeka inteligencja odpytywana przez „Res Publicę”. „Polacy wybrali sobie 1,5 metrowego chomika” – przytacza czyjeś hasło Sergiusz Kowalski. Tekst  Ireneusza Białeckiego jest najciekawszy. Sygnalizuje, w jaki sposób rzucane tu i tam hasła kształtują rzeczywistość. Powiedzieli, że podzieliła się Polska na liberalną i sarmacką i ten i tamten będzie się utożsamiał teraz z sarmatami, czy z tradycją liberalną. I tak słowo stanie się ciałem. Przypomina przypadek Al Kaidy, kiedy, niewykluczone, że pod wpływem mediów i stworzonej szybko legendy Al Kaidy, jako wielkiej, prężnej, zhierachizowanej organizacji, z rozrzuconych tu i ówdzie band rzeczywiście stworzyła się sieć, bo dlaczego nie. Czyli, że najpierw zaistniała Al Kaida jako mit stworzony w mediach, a potem do tego mitu dostosowała się rzeczywistość. To tak na marginesie wyborów.

Poza tym jedni prognozują, że, pomimo wszystko, nic się nie zmieni, inni, że może być źle, jeszcze inni, że nie aż tak źle. Generalnie i tradycyjnie inteligencja znów dystansuje się od ludu i najchętniej wybrałaby sobie jakiś inny naród, jeżeli musi już być naród. Taki los kataryniarza.