Ziemia niczyja. Kirke. 17-18

Ocean cofał się i wtedy poszliśmy na miejsce

Zapowiedziane przez Kirke.

Mówią, że angielskie przemienie poundowskich pieśni podobne jest do dźwięku starogreckich tekstów.

Kim jest czarodziejka Kirke?

Penelopa w domu, wierna do bólu, czeka i dba o dom – chociaż miałaby  w czym wybierać. Odyseusz spędza rozkoszny rok z Kirke. Ma z nią syna.

Kirke czarodziejka da ci raj na ziemi, egzotyczny, słodki. A na koniec pośle cię do krainy umarłych, kiedy zapragniesz już wrócić do domu. Powie ci „Tam pytaj o drogę” a ty nie wiesz, czy ci chce pomóc, czy zabić. Ale nie masz wyjścia.

Kirke, córka Słońca/Heliosa, wnuczka Oceanu/Okeanosa, siostra Ajetesa, króla Kolchidy, strażnika Złotego Runa. Mieszka na wyspie Aja w cudownym pałacu. Najpierw zamienia spragnioną rozkosznej uczty załogę Odyseusza w świnie i inne zwierzęta, które zapędza do stodoły, potem posłuszna Odyseuszowi, odczarowuje ich, robi wszystko, czego pragnie Odys.

Ale teraz są sami. Kirke została z dzieckiem na swojej wyspie. Odyseusz chce wrócić do żony. A może tylko tak mówi. A może naprawdę chce. A może sam nie wie, czego, do cholery, chce. Chce zmiany, ruchu, dość miał wyspy. Tu go jeszcze nie było. Na końcu świata, na miejscu, które jest granicą pomiędzy światem żywych i umarłych, na miejscu, w którym można spotkać cienie z tamtej strony świata, życia.

Prowadzą ze sobą owce na ofiarę, jak im kazała Kirke. I sami jak owce.

Ocean wyrzucił ich i odszedł. Przypływ wyrzuca szczątki. Życie się cofnęło. Są w pustej przestrzeni, nieznanej.

Dusza z ciała wyleciała, na zielonej łące stała.

Każde przyjście, każde dotarcie do celu ma moment, kiedy jeszcze nie jesteś tam, a już nie tutaj. Miejsce między szlabanami granic. Pas ziemi niczyjej.