Jak każdemu grafomanowi podoba mi się metafora, która przyszła mi do głowy któregoś ranka po Twojej odpowiedzi: jestem skąpana w tęczy.
I to mnie bardzo podnosi na duchu.
(To tak, jakbym mówiła: skąpana w Bożej miłości.)
Dziękuję.
ela
02 października 2005, 19:24
Nadal nie mam kiedy i sił czytać - tylko dwa pierwsze reportaże. Są świetne! (Chciałabym to bardziej przekonująco wyrazić, ale ciężko mi się myśli.)
Od kilku dni pobrzmiewa mi fragment: \"Samemu piec chleb? Nikt już nie pamięta jak.\"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Że sąsiadka Dominika, żyjąc w ciągłym strachu, nie pamięta pewnie, że może być dobrze i spokojnie, że Różewicz pisał, że szuka mistrza, co mu na nowo nazwie pojęcia, że głodujący jeszcze długo po nasyceniu chowają chleb pod poduszką - to jakoś rozumiem. Ale to, że można zapomnieć, jak się piecze chleb? Nie pojedyncze osoby - ale cała społeczność? (No, tak, społeczności to raczej tam nie było.) Co komunizm zrobił z tymi ludźmi! Z ich pamięcią zbiorową, świadomością!
Pozostaję w przerażeniu, a nawet grozie. No i w zachwycie, że tyle tymi dwoma zdaniami pokazałeś.
Jesteś wielki!
klemens>kaas
28 września 2005, 20:38
Musiałaś zrobić wrażenie tym zamówieniem :)
klemens-ela
28 września 2005, 20:27
Elu, ech życie... plecie się to wszystko, wszystkie kolory tęczy...
Dobra wiadomosc- książkę wyślą mi do Belgii, odpisali dzis z wydawnictwa....
ela
28 września 2005, 15:54
Gratulacje!:))
Przeczytałam zaledwie kilka stron Twojej książki, bo moja Mama jest chora, dziś 9 doba po operacji ratujacej życie. Po zapaleniu otrzewnej i sepsie już jest dobrze, wraca do sił, a ja sama - do świata żywych. I do \"Kołchozu\" też.:))))))
I to mnie bardzo podnosi na duchu.
(To tak, jakbym mówiła: skąpana w Bożej miłości.)
Dziękuję.
Od kilku dni pobrzmiewa mi fragment: \"Samemu piec chleb? Nikt już nie pamięta jak.\"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Że sąsiadka Dominika, żyjąc w ciągłym strachu, nie pamięta pewnie, że może być dobrze i spokojnie, że Różewicz pisał, że szuka mistrza, co mu na nowo nazwie pojęcia, że głodujący jeszcze długo po nasyceniu chowają chleb pod poduszką - to jakoś rozumiem. Ale to, że można zapomnieć, jak się piecze chleb? Nie pojedyncze osoby - ale cała społeczność? (No, tak, społeczności to raczej tam nie było.) Co komunizm zrobił z tymi ludźmi! Z ich pamięcią zbiorową, świadomością!
Pozostaję w przerażeniu, a nawet grozie. No i w zachwycie, że tyle tymi dwoma zdaniami pokazałeś.
Jesteś wielki!
Przeczytałam zaledwie kilka stron Twojej książki, bo moja Mama jest chora, dziś 9 doba po operacji ratujacej życie. Po zapaleniu otrzewnej i sepsie już jest dobrze, wraca do sił, a ja sama - do świata żywych. I do \"Kołchozu\" też.:))))))
Dodaj komentarz