Kimerowie, w. 10-16

Słońce zapadło w sen, cienie okryły ocean,

Dotarliśmy wtenczas do granic najgłębszych wód,

Do kraju Kimerów i ludnych miast,

Które zakrywa gęsto tkana mgła, nieprzenikniona

Dla blasku słonecznych promieni

i bez rozpiętych gwiazd, bez mgnienia na niebie

Noc najśniadsza wisi nad rzeszą nieszczęsną.

Koniec dnia zawsze ma w sobie coś niesamowitego. To zawsze jest jak próba umierania.

Bohater Stachury wkładał sobie zapałki pod powieki, żeby powalczyć ze śmiercią, żeby nie móc zasnąć.

Kiedy słońce zasypia, zbliża się koniec świata. To, co dzieje się tutaj, jest już na krawędzi życia i umierania. Cień okrywa wszystko. Kraina, skąd pochodzi cień jest na wyciągnięcie ręki. Cień i mgła.

I ci dziwni ludzie – Kimerowie, z królestwa wiecznego wieczoru. Ludne miasta pełne ludzi, których życie toczy się wieczorem, zawsze wieczorem, długim, długim wieczorem, który jest dla nich nocą – bezgwiezdną, czarną, bo gęsta mgła oddziela miasta od tych skąpych resztek słońca zachodzącego, od gwiazd, od wszelkiego światła pochodzącego z góry. Mieszkają na Zachodzie. Koniec świata mieści się na Zachodzie. Ludzie, którzy tu mieszkają, te tłumy ludzi na ulicach miast, w świetle jedynie miejskich, własnych świateł są nieszczęśliwi, są pożałowania godni, są –wreteched-. Niby żyją jeszcze, nie umarli przecież, ale to życie, bez światła, we mgle jest jakieś widmowe, są raczej jak mary, rojny tłum mar na ulicy, jak cienie.

Ocean tu jest najgłębszy, niebo niewidoczne. Między dwiema pustkami żyją więc te miasta półcieni, nie wiedząc, jak bardzo podobni są umarłym.

Szczęściem żeglarza jest, że płynie dalej. Widzi, doświadcza, spotyka, ogląda z zewnątrz, z dystansu. I zostawia za sobą, płynąc dalej do swojego celu.